De tarieven van Trump: de grote reset voor de Amerikaanse economie
Het tarievenbeleid dat onder president Donald Trump werd ingevoerd, veroorzaakte wereldwijd veel ophef – vooral onder globalistische economen, multinationals en pro-China handelslobby’s. Maar als we de hysterie van ons afschudden en de bredere implicaties bestuderen, kunnen deze tarieven worden gezien als geen blunder, maar als een berekende “grote reset”: een gedurfde poging om de Amerikaanse economie opnieuw af te stemmen op nationale belangen, industriële soevereiniteit en veerkracht op lange termijn.
De tarieven van Trump waren veel meer dan een tijdelijke handelsstrategie. Ze vormden de basis voor een hernieuwde industriële basis, het creëren van binnenlandse banen en het afbouwen van afhankelijkheid van vijandige buitenlandse machten. Critici die wijzen op beursfluctuaties of tijdelijke prijsstijgingen negeren de fundamentele verandering die gaande is: een verschuiving van speculatieve globalisering naar productief nationalisme.
Herziening van het globalistische model
Decennialang omarmden Amerikaanse beleidsmakers een vrijhandelsideologie die de binnenlandse industrie uitholde en multinationals en vijandige naties verrijkte. Vooral de normalisering van de handel met China onder Clinton leidde tot een massale industriële achteruitgang. Volgens het Economic Policy Institute verloor de VS tussen 2001 en 2018 ruim 3,7 miljoen banen aan China (The China Toll, Scott).
Deze “China Shock”, zoals genoemd door economen David Autor en Gordon Hanson, verwoestte industriële regio’s, verscherpte inkomensongelijkheid en ondermijnde het Amerikaanse productieapparaat (The China Shock, Autor et al.). De tarieven van Trump pakten dit scheve speelveld frontaal aan met heffingen op staal, aluminium en Chinese goederen.
Een strategische reset: industrie herstellen
Globalisten deden verliezen in de industrie jarenlang af als een onvermijdelijk gevolg van vooruitgang. Maar de pandemie legde de kwetsbaarheid van het uitbestede model pijnlijk bloot. Essentiële goederen zoals mondkapjes, ventilatoren en microchips waren plotseling niet beschikbaar. De tarieven van Trump voorzagen deze kwetsbaarheid en stimuleerden bedrijven om productie terug te halen naar Amerikaanse bodem.
Deze reshoring-trend heeft daadwerkelijk wortel geschoten. Volgens het Reshoring Initiative 2021 Data Report keerden in 2021 meer dan 260.000 productiebanen terug naar de VS – een recordhoogte (Reshoring Initiative 2021 Data Report, Moser). De tarieven vormden een beschermende paraplu voor bedrijven die weer durfden te investeren in Amerika.
De aluminiumsector is een sprekend voorbeeld. Na het invoeren van importheffingen op aluminium steeg de binnenlandse productie en gingen eerder gesloten fabrieken weer open. Volgens de Aluminum Association nam de Amerikaanse productie van primair aluminium met meer dan 60% toe tussen 2017 en 2020 (Economic Impact of the U.S. Aluminum Industry, Aluminum Association).
Werkgelegenheid, lonen en industriële kracht
Misschien wel het meest onderbelichte succes van de Trump-tarieven is de werkgelegenheid. Door binnenlandse producenten te bevoordelen, werden banen in de industrie behouden en uitgebreid. Ook het loongat tussen productiebanen en dienstverlenende sectoren – het zogenaamde ‘manufacturing wage premium’ – begon zich te herstellen.
Bovendien blijkt uit onderzoek dat de invloed van de tarieven op consumentenprijzen veel kleiner was dan verwacht. Volgens een rapport van de Coalition for a Prosperous America hadden de tarieven op Chinese goederen een verwaarloosbaar effect op de inflatie en genereerden ze $74 miljard aan extra belastinginkomsten (Tariffs Did Not Raise Prices, Shelton).
In tegenstelling tot inflatie of inkomensbelasting belasten tarieven de middenklasse niet direct. Ze functioneren als een gebruiksvergoeding voor toegang tot de Amerikaanse markt – een markt die is opgebouwd en onderhouden door Amerikaanse belastingbetalers en werknemers.
Kosten verlagen in plaats van verhogen
Mainstream economen beweren vaak dat tarieven prijzen verhogen en consumenten schaden. Maar deze simplistische visie negeert essentiële context. Ja, sommige geïmporteerde producten werden duurder. Maar tegelijkertijd dwongen de tarieven importeurs om alternatieven te zoeken of binnenlands te gaan produceren.
En belangrijker: de langetermijnkosten van géén binnenlandse industriële basis zijn aanzienlijk hoger. Afhankelijk zijn van vijandige naties voor staal, farmaceutica of energietechnologieën is niet alleen economisch riskant, maar vormt een bedreiging voor nationale veiligheid. Zoals Trump herhaaldelijk stelde: “Als je geen staal hebt, heb je geen land.”
Handelsdeficieten en valutamanipulatie aanpakken
Het tarievenbeleid werd ook ingezet om gigantische handelsdeficieten te corrigeren – vooral met China, dat zijn munt manipuleerde en via niet-tarifaire middelen de wereldhandel domineerde. In 2018 bedroeg het Amerikaanse handelsdeficit met China $419 miljard (U.S. Trade Deficit Data, U.S. Census Bureau).
De tarieven dienden als onderhandelingshefboom, wat resulteerde in het zogenaamde “Phase One”-akkoord waarin China toezegde meer Amerikaanse goederen en diensten af te nemen (U.S.-China Economic and Trade Agreement, USTR). Hoewel de handhaving imperfect was, betekende het akkoord een duidelijke koerswijziging.
Markten reageren, maar dicteren niet
Critici wezen vaak op beursdalingen na tariefaankondigingen. Maar marktreacties op de korte termijn zijn niet gelijk aan economische gezondheid. Beurzen dalen vaak bij onzekerheid, niet vanwege onderliggende zwakte. Zoals econoom Michael Pettis stelde: “Markten houden niet van verandering – zelfs niet als die verandering positief is” (Avoiding the Middle-Income Trap, Pettis).
De initiële paniek van beleggers weerhield de werkloosheid er niet van om tot recorddieptes te dalen vóór COVID-19, noch stopte het economische groei in meerdere kwartalen. De tarieven doorbraken het status quo-denken en legden de basis voor een gezondere economie.
Economische soevereiniteit herwinnen
Tarieven zijn, in tegenstelling tot inkomensbelasting, ook een uiting van soevereiniteit. Door buitenlandse producten te belasten in plaats van binnenlandse arbeid, herwint de VS controle over haar fiscale fundament. Bovendien stimuleren tarieven bedrijven om te produceren in rechtsgebieden met hogere arbeids- en milieunormen.
Ze helpen ook bij het bestrijden van belastingontwijking. In een studie uit 2012 schatte econoom James Henry dat er wereldwijd meer dan $21 biljoen aan privévermogen verborgen zit in offshore belastingparadijzen (The Price of Offshore Revisited, Henry). Tarieven zorgen ervoor dat buitenlandse producenten ook bijdragen aan het collectieve goed.
Geen isolationisme, maar selectieve samenwerking
Critici beweren dat tarieven neerkomen op protectionisme of economisch nationalisme. Maar wat Trump voorstond was geen autarkie, maar eerlijke wederkerigheid. Zoals hij het zelf zei: “Vrijhandel is geweldig – zolang het maar eerlijk is.”
De VS heeft jarenlang onevenwichtige handelsverdragen geaccepteerd onder het mom van internationale samenwerking. Maar die samenwerking diende vaak de belangen van globalistische instellingen en buitenlandse regeringen – niet die van Amerikaanse werknemers. Trumps tarieven waren bedoeld om die dynamiek te corrigeren.
Fundament voor de toekomst
Met de opkomst van AI, automatisering en gedecentraliseerde productie wordt lokale productie logischer dan ooit. De tarieven van Trump kunnen in retrospectief worden gezien als de eerste stap richting een nieuw economisch realisme.
Zelfs de regering-Biden heeft veel van deze tarieven behouden, wat aangeeft dat er een nieuwe consensus ontstaat: nationale veiligheid, industriële kracht en economische onafhankelijkheid zijn van essentieel belang.
Conclusie: geen beleid, maar paradigmawijziging
De tarieven van Trump waren geen geïsoleerde beleidsmaatregel, maar een manifest: een weigering om verder af te glijden in de-industrialisatie, afhankelijkheid en achteruitgang. Ze gaven het signaal dat de Amerikaanse economie in de eerste plaats de Amerikaanse bevolking moet dienen.
Ja, er waren verstoringen. Ja, gevestigde belangen vochten terug. Maar zoals bij elke echte reset was ongemak de prijs van transformatie.
De tarieven van Trump waren, juist begrepen, het openingssalvo in een bredere strijd om soevereiniteit, industrie en productieve economie te herstellen. Zoals de geschiedenis keer op keer bewijst: wie zijn eigen toeleveringsketens controleert, controleert zijn toekomst. De tarieven waren de eerste stap om die controle terug te nemen.
Genoemde bronnen:
- The China Toll, Robert Scott (Economic Policy Institute)
- The China Shock, David Autor, David Dorn en Gordon Hanson
- Reshoring Initiative 2021 Data Report, Harry Moser
- Economic Impact of the U.S. Aluminum Industry, Aluminum Association
- Tariffs Did Not Raise Prices, Jeff Ferry (Coalition for a Prosperous America)
- Avoiding the Middle-Income Trap, Michael Pettis
- The Price of Offshore Revisited, James Henry
- U.S.-China Economic and Trade Agreement, United States Trade Representative (USTR)
- U.S. Trade Deficit Data, U.S. Census Bureau
